Student idzie z mamą do dziekanatu albo prosi babcię

Przyszły student stoi za plecami mamy, najczęściej w progu pokoju, jakby bał się podejść bliżej. Milczy, kiwając od czasu do czasu głową. Na uczelniach rodzinne wizyty zaczynają się w maju, gdy pojawiają się pierwsze oferty rekrutacyjne. - To rodzice, którzy przychodzą razem z dziećmi, dopytują o konkretne kierunki - mówi Magdalena Ochwat, rzeczniczka UŚ.

Kolejna fala wizyt nadchodzi po ogłoszeniu list osób zakwalifikowanych na studia. Rodzice nieprzyjętych kandydatów próbują przekonać pracowników, że ich dziecko zasłużyło na indeks (oczywiście, bezskutecznie, bo o wszystkim decyduje obiektywny system komputerowy).

Panie z dziekanatów często odbierają też telefony od mam i ojców. - Rodzice zazwyczaj się nie przedstawiają, występują w roli studentów, ale kiedy rozmówca zada im konkretne pytanie, np. o wybrany kierunek czy specjalność, przyznają, że dzwonią w imieniu syna czy córki i muszą ich o to dopytać - wyjawia Ochwat.

Bywa, że przywołany do telefonu kandydat, speszony, nie chce przejąć od rodzica słuchawki albo podszeptuje mu tylko coś do ucha. - Nie wiem, czy to nadopiekuńczość ze strony rodziców, czy brak samodzielności ze strony młodych ludzi. Może winne są przyzwyczajenia wyniesione z liceum, gdzie większość spraw, nawet za pełnoletnich uczniów, załatwiają inni dorośli? - zastanawia się Ochwat.

Podobne wnioski ma Paweł Doś, rzecznik Politechniki Śląskiej. - Czasem rodziny kandydatów wydają się bardziej zainteresowane studiami niż oni sami. Młodzi bardziej nonszalancko traktują terminy składania dokumentów, a rodzice pilnują, by niczego nie zaniedbali - zauważa.

Aby uspokoić rodziców, Politechnika opublikowała nawet na swojej stronie internetowej specjalny informator. Szczegółowo wyjaśnia w nim mamom i tatom, jak będzie wyglądało studenckie życie ich dziecka, informuje o możliwościach zakwaterowania w Gliwicach, stypendiach czy ważnych telefonach i adresach.

Radzi nawet, by wyjeżdżającemu na studia dziecku koniecznie zapakowali... pościel, suszarkę do bielizny, garnki, ręczniki i termos. Ale jednocześnie apeluje: "Pozwólcie, aby dziecko samo wybrało kierunek studiów i załatwiało wszystkie swoje sprawy na uczelni, kontaktujcie się z uczelnią tylko wtedy, gdy to naprawdę konieczne. Zrozumcie, że dzieci muszą zacząć żyć na własny rachunek".

Doś podkreśla jednak, że wyręczanie się rodzicami nie zawsze świadczy o niezaradności młodego człowieka. - Czasem kandydat wysyła rodzica, by np. doniósł konieczne dokumenty, bo sam wyjeżdża do pracy za granicę, żeby zarobić na studia. To częste zjawisko - mówi.

Przedstawiciele szkół wyższych przyznają, że ekspansję rodziców hamują wprowadzone kilka lat temu elektroniczne systemy rekrutacji. - Lwia część naboru odbywa się on-line, kandydat loguje się do systemu i wypełnia formularze, a potem sprawdza, czy został przyjęty. Rodzic nie bardzo może go w tym wyręczyć, a jeśli nawet, to my o tym nic nie wiemy - mówi Marcin Baron, rzecznik Akademii Ekonomicznej.

Prof. Adam Bartoszek, socjolog z Uniwersytetu Śląskiego, zaznacza, że nadopiekuńczy rodzice byli zawsze i nic tego nie zmieni, bo niektórym trudno pogodzić się z faktem, że dorosłe dziecko wyfruwa z gniazda.

- Umiejętność wycofania się z pierwszego planu świadczy o dojrzałości rodzicielskiej. Początek studiów to moment, kiedy trzeba pozwolić dziecku dorosnąć, choć bywa, że nawet na drugim czy trzecim roku rodzice, a nawet dziadkowie, przychodzą do wykładowców po wpisy. Niektórzy nawet dzwonią dopytać o wyniki egzaminu. Kiedy mówimy, że nie możemy ich informować o takich sprawach, wpadają w złość - mówi prof. Bartoszek.

Źródło: edulandia.pl

Foto: edukacjawpolsce.pl