Psycholog kliniczny
Prowadzi badania diagnostyczne oraz działalność korekcyjno-wyrównawczą zaburzeń u dzieci i ludzi dorosłych w ramach: psychologii lekarskiej (u osób z zaburzeniami somatycznymi i psychicznymi), psychologii sądowej (u przestępców), defektologii (u osób ze zmianami w psychice wywołanej defektami organicznymi); stosuje profilaktykę w celu zapobiegania występowaniu zaburzeń
Główne zadania:
- badanie i analizowanie psychologicznych czynników wpływających np. na zaburzenia psychosomatyczne oraz psychologicznych konsekwencji chorób przewlekłych;
- diagnozowanie zaburzeń w rozwoju umysłowym i społecznym, zaburzeń neurologicznych u dzieci i dorosłych (mowy, pamięci, percepcji wzrokowej) oraz zaburzeń osobowości u pacjentów psychiatrycznych, na podstawie wywiadu diagnostycznego i testów klinicznych;
- stosowanie psychoterapii w leczeniu schorzeń wewnętrznych, chirurgicznych i innych (psychoterapia podtrzymująca), nerwic i psychoz (psychoterapia objawowa, relaksacyjna i psychoanalityczna), schorzeń neurologicznych (psychoterapia grupowa);
- prowadzenie rehabilitacji psychologicznej chorych po przebytych ostrych chorobach internistycznych i chirurgicznych;
- ścisła współpraca z personelem lekarskim przy diagnozowaniu, leczeniu i prewencji chorób;
- badanie procesów psychologicznych towarzyszących okresowi ciąży i porodu oraz psychoprofilaktyka porodu;
- prowadzenie badań w zakresie eugeniki, psychologii zeznań świadków, przydatności zawodowej więźniów itp. oraz doradztwo psychologiczne służące zapobieganiu przestępstwom i reedukacji przestępców;
- analizowanie i interpretowanie wyników badań, formułowanie wskazań (doradztwo, dobór metod psychokorekcji);
- opracowywanie ekspertyz, raportów i referatów naukowych;
- prowadzenie dokumentacji badań, diagnoz i działalności psychokorekcyjnej;
- utrzymywanie wymaganych kontaktów z członkami rodzin pacjentów, przedstawicielami innych dyscyplin psychologicznych i pokrewnych, nauczycielami, pracodawcami i in.
źródło: Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej